Glenn en zijn Magic Flute

Glenn was de allereerste die ooit op een Magic Flute speelde

foto: Wim Kluvers

Op woensdag 15 Augustus 2006 ben ik in het Rijndam Revalidatiecentrum in het zwembad aan het lesgeven aan de toen zesjarige Glenn. Ik ben namelijk ook zweminstructeur. Een dag eerder had ik het prototype van de Magic Flute binnengekregen. Deze wilde ik natuurlijk maar al te graag uitproberen dus vroeg ik Glenn om hulp.

Ik vraag hem: “Zeg Glenn zou jij mij willen helpen?” “Waarmee meester Ruud?” Vraagt Glenn. “Ik heb iets dat jij mag uitproberen maar ik zeg niet wat het is.”

Dat vindt Glenn wel spannend en samen met zijn moeder gaan we naar het muzieklokaal. De afgelopen maanden heb ik de moeder van Glenn wel ingelicht over onze snode plannen: het ontwikkelen van een nieuw instrument dat bespeelbaar zal zijn zonder handen.

Het is een spannend moment voor mij en voor de moeder van Glenn. Zal de Magic Flute voldoen aan onze verwachtingen? Zijn alle inspanningen de moeite waard geweest? Wat er dan gebeurt, heb ik gelukkig op video vastgelegd.

Glenn speelt het liedje van ‘de twee ontvoerde kamelen’. Het fragment duurt een minuut of zeven.

De oren van ons hoofd…

Naar aanleiding van deze gebeurtenis heeft de moeder van Glenn het volgende stukje geschreven.

Onze zoon Glenn werd geboren met een lichamelijke afwijking. Hij werd geboren zonder armen, de handjes aan zijn schouders. Daarnaast heeft hij beenafwijkingen, waardoor hij niet in staat is te lopen. Het eerste jaar was hij ook nog eens erg ziek. Het mag een klein wonder heten dat hij er zo goed doorheen is gekomen.

Het eerste jaar maakten wij ons veel zorgen. Hoe moest dat nou toch allemaal verder met het ventje?

Tot ieders verbazing begon hij zich te ontwikkelen tot een ondeugend jochie, een praatjesmaker en altijd even goed gehumeurd. Waar wij problemen zien, ziet hij ze niet. Iets als “kan niet” bestaat niet voor hem. Hij laat telkens weer zien dat hij het wel kan op zijn eigen manier, meestal met zijn voetjes.

Wij waren al gauw in de overtuiging dat we met hem zouden gaan doen wat je normaal gesproken ook met je kinderen doet. Wij gingen eropuit, namen hem altijd mee met alle dingen die we deden en doen. Ook thuis betekent het dat we voor hem dezelfde regels hebben als voor onze oudste zoon: dus ook de tafel dekken en opruimen etc.

Zo namen we Glenn ook mee naar het strandje om lekker te spelen in het zand en te zwemmen. Maar het mannetje bleek zo ondernemend in het water dat zwemles ons geen overbodige luxe leek. Zo kwam Glenn terecht bij Ruud die enthousiast begon met de zwemlessen aan Glenn. Ook hier bleek weer dat er voor Glenn geen “nee” en “kan niet” bestaat. Hij maakte zich al gauw vertrouwd met het water en de ‘meester’ zoals Glenn zegt.

Ruud vertelde regelmatig over het muziekinstrument hij aan het ontwikkelen was: de Magic Flute. Geïnteresseerd en nieuwsgierig volgden wij de ontwikkelingen en leefden erg met hem mee. Tijdens een vakantie van Glenn hadden we wat tijd over en vroeg Ruud of Glenn muziek wilde maken. Glenn die wel nieuwsgierig was (en ik trouwens ook) vond het wel cool. We togen met zijn allen naar boven en konden eindelijk eens een blik werpen op het instrument waar Ruud al zolang mee bezig was. Na alles geïnstalleerd te hebben kon er muziek gemaakt worden! Glenn nam een hap lucht en gaf de eerste tonen ten beste. Nog nooit heb ik zo’n mengeling van verbazing, verwondering en blij verraste uitdrukking gezien in één moment! Glenn mocht dan wel verrast zijn, maar ik was dat ook! De tranen kregen de vrije loop, juist omdat het moment zo intens was! Glenn liet zien dat muziek maken, door de zo ongewoon hoge inzet van Ruud, mogelijk gemaakt is. Het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven wat dat emotioneel met je doet.

Glenn was tijdens het spelen enthousiast en aan zijn ogen kon je zien dat hij zoekende was naar tonen en melodietjes. Zijn voetje tikte op zijn rolstoel de maat van de muziek en de concentratie die hij aan de dag legde was er één die ik niet eerder bij hem heb gezien. Er leek geen einde aan te hoeven komen voor Glenn. Hij noemde zijn eerste eigen muziekje het liedje van ‘de twee ontvoerde kamelen’. De hele dag stond op zijn kop bij ons thuis, zo overweldigend was dit moment!

Ruud had de gelukkige ingeving een camera mee te laten lopen. Daarmee ben ik nu nog steeds erg blij, want zo konden we aan familie en vrienden laten zien hoe Glenns eerste kennismaking met het spelen op een instrument was verlopen en hoe hij ervan had genoten. De reacties waren zo hartverwarmend leuk en bij iedereen was er de verwondering van het bestaan van een instrument dat het mogelijk maakt voor hem (en deze groep mensen) muziek te maken.

Nu is Glenn in afwachting van zijn eerst muziekles. Hij en wij kunnen niet wachten tot het moment daar is! Intussen blijven wij ons thuis verbazen, want sinds de eerst kennismaking met muziek zingt hij de oren van onze hoofd (hij zingt bepaald niet zachtjes) en worden verfpenselen, potloden, lepels, plastic flessen omgetoverd tot een waar orkest!

Als ouder is het zo goed om te zien dat dit tot zijn mogelijkheden behoort. Ook al denkt Glenn alles te kunnen, wij weten realistisch gezien dat er wel onmogelijkheden zijn. Het maken van muziek hoort daar gelukkig niet meer bij en daar zijn we Ruud dan ook uitermate dankbaar voor. Hij heeft zich oeverloos, vol overgave en zonder enig eigen belang ingezet en een deur opengezet, die anders wellicht moeilijk te openen zou zijn geweest. Wij kunnen alleen maar blij zijn met een manneke dat zo’n doorzettingsvermogen laat zien en ons intussen de oren van het hoofd trommelt, zingt en hopelijk binnenkort ook fluit!

Cinska Arkema
Sam Nugteren
(ouders)